NL / EN

De schoonheid van de hel

Het is een haast megalomaan project. Karlheinz Stockhausen (1928-2007) geldt als een van de belangrijkste componisten van de vorige eeuw, maar nooit eerder lukte het een operahuis op grote schaal delen uit zijn magnum opus LICHT aan het publiek te presenteren. In 2019 waagt De Nationale Opera samen met het Holland Festival de sprong met aus LICHT.

 

Door Eva Peek
Oorspronkelijk geplaatst als langere versie op auslicht.com

 

Aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag werd een speciale tweejarige master opgericht om studenten klaar te stomen voor de uitvoering van dit monumentale werk. Op 25 maart 2018 presenteert DNO voor de tweede keer een voorproefje onder de titel Passages aus LICHT. De masterstudenten vervullen een hoofdrol. Wat maakt dit stuk voor hen twee jaar lang de moeite waard? En wat kan het publiek verwachten?

 

Overweldigende ervaring
De jonge trompetstudenten Jerome, Christopher en Chloë kijken elkaar wat vertwijfeld aan. We zitten in een van de grijze repetitiekamers van het betonnen gebouw van het conservatorium in Den Haag en hebben net een uur over de muziek van Stockhausen gepraat, als ik ze vraag of ze ter afsluiting misschien een passage kunnen laten horen. Hun docent Marco Blaauw werpt me een sceptische blik toe. “Als we nu iets zouden spelen zou het niets te maken hebben met het echte werk,” zegt hij. “Je moet je voorstellen dat negen trompetten samen een signaal spelen, en dat er dan negen trombones op je afkomen, zo van” – hij springt opeens op van zijn stoel en roept vlakbij m’n gezicht – “OEHWHAHWA!” Hartelijk lachend om mijn geschrokken blik vervolgt hij enthousiast: “Het is gigantisch! Er is elektronisch geluid van alle kanten, de synthesizers die versterkt zijn en de percussie die versterkt is, dan heb je nog de stemmen van de zangers. Het is vrij intens.”

Master
De studenten luisteren gefascineerd naar Blaauws woorden, ze staan zelf pas aan het begin van hun kennismaking met Stockhausen. Twee jaar lang volgen ze een master die volledig draait om de uitvoering van aus LICHT. Het is nooit eerder vertoond, zo’n hele master voor één opera. De coördinator van de opleiding Renee Jonker geeft dan ook direct toe dat het een “krankzinnige onderneming” is. “Over het niveau maak ik me geen zorgen, dat wordt ongelofelijk hoog, maar het is logistiek een barre operatie. Op enig moment in 2019 moeten we meer dan 200 studenten op de been brengen.”

Dat de master om de muziek van Stockhausen draait betekent overigens niet dat de studenten er hun hele leven aan vast zitten. “Niet direct, nee”, antwoord de Duitse student Christopher enigszins geschrokken op de vraag of dit betekent dat hij zijn carrière aan Stockhausen gaat wijden. “Maar het is heel complexe muziek om te leren, dat vereist veel werk. Dus je groeit erdoor als musicus en dat kan je overal voor inzetten.” Die hoeveelheid werk zit hem deels in het feit dat de studenten voor het eerst in hun leven als instrumentalisten ook een theatrale rol vervullen, compleet met kostuum en choreografie. Chloë: “Het moeilijkste is dat je én het hele stuk uit je hoofd moet leren én ook nog moet nadenken over welke voet wanneer naar voren…. Maar als je het eenmaal uit je hoofd kent voelt het ongetwijfeld vrijer.”

Popmuziek
Naast de repetities voor aus LICHT volgen de studenten lessen in analyse van hedendaagse muziek, bewegingslessen (“heel belangrijk als je met je trombone of trompet over de grond moet rollen,” benadrukt Jonker) en worden ze vooral ondergedompeld in de esthetiek van Stockhausen. Waar het vandaan komt, waar het invloed heeft gehad. Want, benadrukken Jonker en Blaauw, Stockhausen vormt als een van de uitvinders van de elektronische muziek een onmisbare schakel in de muziekgeschiedenis. “Popmuziek is ondenkbaar zonder Stockhausen. Als je van popmuziek houdt ga je een klankwereld tegenkomen waar je heel veel in herkent. Bijna alles wordt versterkt, en hoe! Er komen klanken in voor waar Jimmy Hendrix trots op geweest zou zijn,” zegt Jonker.

 

Onvoorstelbare dingen
Toch stuit het stuk nog steeds op weerstand. Een verontwaardigde operaliefhebber startte bij het vooruitzicht van de Stockhausen-marathon in 2019 een petitie tegen de ‘piepknormuziek’. Slechts 52 mensen ondertekenden, maar voor een operaproductie is het toch opvallend. De studenten hadden er nog niet van gehoord maar reageren verrast. “Een petitie? Tegen ons? Cool.”

Bij de vraag wat ze zouden zeggen tegen mensen die bang zijn dat het te experimenteel voor ze is, kijken ze bijna alsof ze water zien branden. “Het is totaal niet intellectualistisch”, legt Christopher uit, “je kunt gewoon gaan zitten en het laten gebeuren, alles in je opnemen wat je ziet, hoort.” Jonker sluit zich daarbij aan: “Stockhausen laat mensen werkelijk onvoorstelbare dingen doen op het podium, een trompettist die achterover neervalt en ondertussen de meest onwaarschijnlijk hoge noten weet te spelen waar je de tranen van in je ogen krijgt. Die legers die de zaal binnenstormen, maar ook verstilde scènes met jongenssopraantjes, echt totaal intiem. En die elektronische muziek is on-waar-schijn-lijk. Wat daar gebeurt op band, je moet wel helemaal van steen zijn wil je daar niet door beroerd worden.”

“Bovendien,” zegt hij, “is de thematiek onverminderd actueel en boeiend. Je voelt aan alles dat oorlog voor Stockhausen niet iets abstracts was.” Als klein jongetje zag hij zijn land gebombardeerd worden door de Engelsen. “Dus die tegenstelling tussen goed en kwaad was voor hem heel concreet. En weet je, hoe gewelddadig ook, hij kon er een soort schoonheid in zien. Dat motorische geluid van die vliegtuigen had een magische werking voor hem,” legt Jonker uit. “Maar ja, was het goed of slecht? Wat we in maart laten zien, gaat daarover. De esthetiek van het kwaad, de schoonheid van de hel.”

 

 

Read more