Tekst: Eline Hadermann en Lune Visser

Spoken word en opera lijken op het eerste gezicht misschien geen logische combinatie, maar de disciplines delen een belangrijke verhalende en muzikale traditie. Juist deze traditie brengt deze twee vormen samen en geeft een nieuwe kijk op het vertellen van verhalen. Op dat snijvlak cureerde performer en spokenwordartiest Manu van Kersbergen een programma met vier woordkunstenaars en vijf muzikanten. Op geheel eigen wijze delen zij hun kijk op het thema van ons festival: ‘New Beginnings’. Maak kennis met de woordkunstenaars en hoe zij naar het festivalthema en naar opera kijken. Hun voordrachten zullen te horen zijn tijdens Spoken Word X New Beginnings.

Benzokarim 

“In mijn leven kende ik al meerdere new beginnings. Ik begon meermaals aan een nieuwe opleiding, en na het overlijden van mijn moeder heb ik, na een lange rouwperiode, een nieuwe start moeten maken. Maar zijn we als mens wel in staat om écht opnieuw te beginnen? Tijdens mijn performance probeer ik deze vraag, vanuit een persoonlijk perspectief, ook op maatschappelijk niveau te stellen: hoe ‘nieuw’ is het begin van een westers land waarin het koloniale verleden nog steeds zit ingebakken in institutionele kaders? Het stemt me gelukkig dat ik zulke vragen mag stellen op het podium van het Opera Forward Festival. Ik geloof dat je in elke kunstvorm eerlijkheid en noodzaak kan zien, of dat nou in spoken word, muziek of opera is. Al gebeurt dit bij spoken word individueel, terwijl je dit bij opera als een collectief doet. Die aanvullende relatie tussen de twee kunstvormen vind ik mooi.” 

Derek Otte

“Een nieuw begin start eigenlijk altijd bij het einde van iets anders. Het moet winter worden voordat de lente aanbreekt. Een new beginning zie ik daarom als een wedergeboorte, en het overlijden van een dierbare is dat eigenlijk ook – niet in het minst voor de persoon die achterblijft. In mijn performance vertel ik daarom over hoe je dat verlies verwerkt, en hoe je daardoor een ander, maar ook completer persoon wordt. Op een bepaald moment moet je rouwen omzetten in herinneren. Daarna kun je verder. Als nieuw, maar zonder te vergeten.
Spoken word is de ideale kunstvorm om zo’n dynamisch verhaal te vertellen. Ik bepaal niet alleen de richting, maar stippel de hele route uit. Spoken word is vergelijkbaar met muziek: de tekst die je schrijft is zoals een stuk dat je componeert. Je voert het uit met volume, toon en intonatie. Net zoals in opera is er een verhaal dat je ten gehore brengt, waarin ritme en richting een belangrijke rol spelen.”

Veronique Efomi  

“Mijn performance Majesteit benadert het losbreken van onderdrukking in menselijke relaties. Jezelf loswrikken van een onderdrukking kan in een politieke context, een romantische relatie, maar ook in een familie. Je wegcijferen voor je familieleden om de vrede te bewaren, dat herken ik maar al te goed. Na de dood van mijn broer had ik hier plots geen energie meer voor: ik moest mijn eens zo betrokken zelf laten ‘sterven’, zodat ik herboren kon worden met een zelfstandige, vrije identiteit. Mijn eerste spokenwordperformance heeft me daarbij geholpen: opeens was er een aandachtig publiek dat luisterde naar wat de nieuwe, bevrijde Veronique te vertellen had. Ik hoop dat mijn performance eenzelfde kracht teweegbrengt; dat men wordt aangemoedigd om weggestopte gevoelens een bestaansrecht te geven. Spoken word betekende een new beginning voor mij, en misschien ook wel voor iemand in het publiek.”  

Amara van der Elst

“Spoken word was voor mij liefde op het eerste gezicht. Ik zag een connectie op meerdere niveaus: tussen de mensen op het podium, met de achterban die hen steunt en met het publiek in de zaal. Iedereen bevindt zich volledig in hetzelfde moment. In een wereld waarin alles snel langs elkaar heen beweegt, is zo’n gezamenlijke beleving zeldzaam. Wat ik tijdens mijn performance samen met het publiek wil beleven, is kwetsbaarheid. Dat is voor mij een ‘new beginning’. Vorig jaar koos ik er namelijk voor om mijn figuurlijke harnas af te zetten, dat bestond uit verschillende lagen van trauma’s en bescherming. Ik voelde me eindelijk veilig genoeg om me kwetsbaar op te stellen en me van die bescherming te ontdoen. Dat heeft me ruimte gegeven om een puurdere en zachtere versie van mezelf te laten zien. Nu voel ik me vrij en dat gun ik anderen ook. In mijn performance wil ik daarom vertellen dat je soms donkere stegen door moet om te bereiken wat je wil, maar dat aan het einde het licht wel fel schijnt. Ik vertel hierover met een bepaalde structuur, die ik niet zelf bouw, maar die vanzelf verschijnt. Net zoals in opera gebruik ik elk woord, elke toon en elk ritme voor een reden. Samen zorgen ze voor een geschreven muzikaliteit, waarmee je de boodschap overbrengt.”